Gedicht van Kemal Burkay 

Een Turks Koerdische dichter en politicus 

Ketenen

Ik heb enkel willen liefhebben

Jullie, de weilanden, zomer avonden

Ik wilde dat de wind door mijn haren ging

Als de hand van een vrouw

Er is een Hasan daar in de bergdorpen, nog nooit gestreeld 

Er is een Elif, met ongekamde haren

Ik had gewild dat ze zonder Trachoom zouden opgroeien

Waarom dan deze ketenen

Ik heb nooit iemand willen zien huilen

Ik heb geen kogels

Geen prikkeldraad, noch stenen muren heb ik

Ik zing een lied met daarin de zon

Zweet, aarde en leven

Jullie handen gingen mij aan

Jullie ogen, eerlijk, kameraadschappelijk 

Waarom dan deze ketenen

Laten wij geen kinderen grootbrengen voor zwaarden

Geen kinderen grootbrengen om te huilen

Laten wij de niet de toorn van de bomen over ons afroepen

Als wij de bommen niet zouden vermeerderen, zou geluk groeien

Als wij haat niet zouden slijpen wat zouden we dan mooi lachen

Als we zouden willen zouden we de nieuwe dag delen

Zouden onze handen en onze liederen samenkomen

Als we zouden willen zouden we een stuk brood delen

Wat zouden de bladeren ruisen van blijheid

Hoe gelukkig zouden kinderen grootgroeien

Welk blauw heb ik aan jullie verborgen?

Welke zeeen heb ik jullie afgepakt?

Welk regen, dauw druppels?

Ik zou jullie gedichten brengen, en vele maanden april

Ik zou mijn eenzaamheid brengen, om je aan te verwarmen 

Waarom dan deze ketenen? 

Ik heb nooit iemand willen zien huilen

Ik heb geen kogels

Geen prikkeldraad, noch stenen muren heb ik

De Ander

Wij staan hier in een traditie

Van hen die ons zijn voorgegaan in het leven

Wiens namen wij niet kennen

Waar onze levens elkaar nooit hebben geraakt

Behalve in het allerlaagste van overheersing en haat

En het allerhoogste van medemenselijkheid en onbaatzuchtige moed

Wij staan hier in een traditie

Van opstand en verzet

Om getuigenis te doen van de waarde ervan

De waarde van wakker worden en wakker blijven

Op het moment dat wij geneigd zijn van een ander De Ander te maken 

Wakker worden en blijven in nabijheid en gevoeligheid voor elkaar 

Hoe groot de afstand ook is, zoeken, aanraken, de hand reiken naar elkaar

En nooit opgeven.. nooit opgeven. 

Ik sta hier als de dochter van een moslim moeder

En als een dochter van dit land 

In dank voor hen