STAAKT!!! STAAKT!!! STAAKT!!!
Bij een demonstratie voor het stadhuis van Amsterdam eerder dit jaar legde mijn broertje aan een grote groep mensen uit waarom hij het woord mensch op zijn onderarm heeft getatoeëerd. Het betekent ‘goed en nobel mens’. Een mensch is empatisch. Een mensch neemt verantwoordelijkheid. Een mensch komt op voor een medemens. Dit woord betekent in onze familie veel, omdat menschen de reden zijn dat wij vandaag in leven zijn.
Want het waren niet de politici, niet de media en al helemaal niet de politie die ervoor zorgden dat onze gevluchte Joods-Duitse grootvader de oorlog overleefde. Het waren normale mensen, in een normaal gezin in het noorden van het land. Mensen die een negenjarig jongetje in nood wilden helpen, hem met gevaar voor eigen leven opnamen in hun gezin en daarmee zijn leven hebben gered.
Diezelfde moed, kracht en compassie leidden in februari 1941 tot het enige massale protest tegen de Shoa in Europa. Arbeiders legden hun werk neer. Trams stonden stil. Winkels bleven dicht. De Februaristaking was niet alleen een vuist tegen het racisme en het geweld van de bezetter, maar ook een uitgereikte hand naar achtervolgde en onderdrukte medemens. Het devies van onze stad Heldhaftig, Vastberaden, Barmhartig, hebben we daar niet voor niets aan overgehouden. Die kracht van de Februaristaking spreekt boekdelen en het herdenken daarvan zal altijd belangrijk blijven.
Opkomen voor je medemens heeft geen politieke kleur. Opkomen voor je medemens in noodzakelijk. Wij leren onze kinderen dat je een ander niet mag buitensluiten, dat je nooit mee pest, dat je een ander omgevallen kind in de zandbak weer overeind helpt. Laten we niet vergeten dat we die normen zelf ook na moeten streven. Laten we onze empathie en menselijkheid niet verliezen. Het herdenken van de Februaristaking houdt ons een spiegel voor in het hier-en-nu. Blijf niet passief langs de zijlijn staan. Want geen van ons is vrij tot wij allen vrij zijn.
STAAKT!!! STAAKT!!! STAAKT!!!
Emma Fuchs (penningmeester)
